شب مهتابی

گفت یک آدمی حقیقت   بین                  

ازغمی سخت ورایج وسنگین

این چنین گفت شرح حالش را                

زندگی   کردن  و روالش را:

ای عزیزان نمی کنم اغراق                   

پدرم آدمیست   خوش اخلاق

روزوشب کارمی کند چون کار              

ارزشش هست درجهان بسیار

او که سی سال تاجر شهراست                

تازه   فهمید ه اشتباه کردست

 اشتباهش نمی شود جبران                     

 شده ایم  از  محبتش  حیران

عمرخود را تباه  بنموده                    

 روز ما را  سیاه   بنموده                                                                             

مثلایک نفر همین پارسال

پدرم  را   بگفت ای با حال

من بدهکار یک    بد اخلاقم                  

کرده روزم شب و شبم راغم

 خاک برسر شدم   گرفتارم               

می شوی ضامنم  بدهکارم ؟                                                            

 چندروزی که بگذرد یکجا                    

 می دهم   پول همتی    بنما                                                    

یک چک ساده ای بده برود                   

این قـَـدَر فحش و ناسزا ندهد

می دهم پول   را قسم به خدا                

گر   ندادم   مرا نما رسوا

 پدرم داد  یک   چک ساده                  

تا شود مرد بسته  آزاده

گرچه    بابا  به او ترحم کرد                  

لیک شد ناپدید آن نامرد

 شد بدهکار ، مهربان بابا                     

زین تعهد  به مبلغی  بالا

چک او فرم خورد تاقانون                    

گفت ای بینوا تویی مدیون

زین سبب بازداشت ناچار                     

شد ملقب به یک کلاهبردار

خانه توقیف گشت یک باره                    

همه ی   ما   شدیم آواره

سیزده    سال  پیش هم بابا                     

بنمودست   یک سند امضا

داشته ، اعتـماد از عمه                    

وای زین اعتماد ، و زعمه

بانک اکنون گرفته راهش را                  

چون ندادست عمه وامش را

عن قریبست تا   رود    زندان                 

بشود هم  پیاله با    دزدان

 مادرم هم    که دید این  بابا                   

 زده آتش به   مال ما یکجا

رفته و شاکی    پدر    گشته                  

طالب مهرو سیم وزر گشته

خواهرم  نیز  توی دانشگاه                    

مانده از وجه شهریه حالا

راستی یک   برادری  دارم                    

که دل از مهربر نمی دارم

خُلق نیک پدر چنان   بد بود                 

که برادر زکار وی فرسود

حیف،رفته به سوی بد بودن               

حقه و حیله  را بلد بودن

دوست دارد فریب ده  باشد                  

جیب های همه زده   باشد

من بیچاره هم   شدم  تنها                  

شعر گویم  برای  آدم ها

شعرگفتن اگرچه شیرین است              

بفشرد سینه راو سنگین است

 دست خالی نمی شود خندید                 

دلم  از  رافت  پدر رنجید

کاش    این   مهربانی   بابا                  

بشود   عبرتی  درین  دنیا

 پدرم مهربان  و آقا بود                  

حیف این مهربان که شد نابود

خوشدل از فهم مردمم اکنون               

از کراماتشان  شوم  ممنون